Ze had een mooie leeftijd bereikt, zo’n leeftijd waar je eindelijk iets meer tijd voor jezelf zou kunnen nemen.
Zo’n leeftijd dat je jezelf niet meer heel erg hoeft te bewijzen.
Zo’n soort van 2e helft-leeftijd.
Ze kan terugkijken op een mooie tijd, waarbij haar twee kinderen, een zoon en een dochter, het allebei goed doen.
Eén op de middelbare school en de ander aan het studeren en op kamers.
Natuurlijk is er weleens wat aan de hand, maar dat is met wat compromissen altijd weer wel op te lossen.
Haar man heeft een mooie carrière op kunnen bouwen, mede dankzij haar inzet en toewijding aan het gezin; zijn werk gaat altijd voor het hare, want hij brengt het meeste geld binnen.
Dat is fijn met twee opgroeiende kinderen!
Zelf heeft ze een parttimebaan waar af en toe ook wel wat speelt…zeker de laatste maanden.
Dat vindt ze lastig, maar probeert er niet te veel aan te denken.
Daar is toch niks aan te veranderen.
Tot op een dag ze fysieke klachten krijgt; nekklachten en rugpijn.
Ook heel veel hoofdpijn waar een paracetamolletje niet meer bij helpt.
Ze is emotioneler en wordt snel boos, kan niet veel verdragen en irriteert zich aan vanalles en nog wat.
Daar voelt ze zichzelf dan ook weer schuldig over en zo draait ze wanhopig rond in cirkeltjes.
Ze slaapt slecht en ligt vaak te piekeren.
Misschien toch eens een bezoekje aan de huisarts brengen, kijken wat daar uitkomt.
In het gesprek met de huisarts hoort ze wat ze eigenlijk al weet: neem eens wat tijd voor jezelf, doe leuke dingen en ga sporten.
Ook gaat ze naar de praktijkondersteuner, zodat ze 2-wekelijks haar gal kan spuien en tips krijgt hoe te dealen met haar gevoelens.
Dit lucht op, voor even…na 6 weken vraagt ze zichzelf af of dit enig effect heeft.
Ze voelt nog steeds irritaties, ze zit niet lekker in haar vel en het lijkt of ze steeds verder van zichzelf afdwaalt.
Het lijkt zelfs allemaal erger te worden…
Hoe werkt dit eigenlijk en waarom doen vrouwen dit?*
Wij vrouwen hebben een zorg-gen, een gen die ook vertaalt kan worden in:
THE WILL TO PLEASE.
Ja, ook de stoere, zelfstandige, krachtige en sterke vrouwen doen dit!
De één wat méér dan de ander, maar alle vrouwen neigen hiertoe.
‘Als de ander het naar de zin heeft, heb ik dat ook’ en
‘Zijn baan is belangrijker dan die van mij’ of
‘Ik ga toch niet zoveel geld alleen aan mezelf uitgeven’.
Als je deze drie uitspraken gaat vertalen zie je het volgende:
‘IK ben niet belangrijk genoeg, IK doe er niet toe’ en
‘IK heb maar een bijbaantje, IK doe er niet toe’ en
‘IK ben het niet waard, IK doe er niet toe’
WOWWW, als je steeds maar denkt dat JE ER NIET TOE DOET en dat zelf ook nog bevestigt, is DAT wat je gelooft, is dat waar je naar handelt en is dat wat je als voorbeeld doorgeeft aan je kinderen.
Als je dit jaren volhoudt en je jouw emoties negeert, niet luister naar je intuïtie en gewoon doorgaat omdat je dat altijd zo doet, ga je fysiek reageren.
Dat kan variëren van nekklachten tot rugpijn, van duizelingen tot hartkloppingen, van darmklachten tot gewichtstoename.
En dan heb ik het nog niet over de schadelijke effecten van stress op je hele lijf. In het ergste geval stopt je lichaam en kan je letterlijk geen stap meer verzetten: een burn-out.
Ze vroeg een consult aan.
Ze begon te vertellen en te vertellen…na 30 minuten stopte ze even, er rolde een traan over haar wang: Ik mis mezelf, ik ben haar kwijt en weet niet hoe haar weer terug te vinden. Ik ben mezelf vergeten in al die jaren.
Ik deed haar een aanbod en vertelde hoe de procedure in gang gezet kan worden.
Ik zag angst in haar ogen.
Ze wilde nog meer weten en ik vertelde haar nog meer.
Ze zou snel kunnen gaan starten, geen wachtlijsten.
Weer zag ik haar angst en ik vroeg haar wat haar angst is.
Ze is bang voor de verandering, bang dat haar huwelijk daardoor uit elkaar zou vallen, bang dat ze geen controle zou hebben over haar gevoel.
Ze heeft geen vertrouwen in zichzelf.
En heeft angst voor het onbekende.
Dat is haar overlevingsmechanisme. Haar interne criticus die op haar schouder zit en fluistert dat ze vooral moet blijven daar waar ze is, geen veranderingen aan moet gaan, moet blijven doen wat ze altijd al deed.
Het overlevingsmechanisme helpt je door pijnlijke of onplezierige situaties op jonge leeftijd.
Soms zelf levensreddend.
Vaak dient dit mechanisme je niet meer als je ouder wordt,
Integendeel, het kan je flink in de weg zitten.
Het kan je gaan belemmeren en in dit geval zelfs uitputten.
Als je zoveel aan anderen geeft en jezelf steeds op de laatste plek zet.
Als je zo je best doet om gewaardeerd te worden of überhaupt gezien te worden, als je steeds anderen wil pleasen, gaat het uiteindelijk ten koste van jezelf.
Als je dan ook nog uit een gezin komt waarbij het motto was: niet lullen, maar poetsen! en waar nooit gevraagd werd naar je gevoel, waar misschien wel over jouw grenzen heen gegaan werd, dan kan het niet anders dan dat het zich vroeg of laat gaat wreken.
Deze krachtige, sterke en dappere vrouw gaat starten.
Ze gaat uit haar ‘schijn’veilige zone en gaat haar transformatie aan.
De transformatie naar zichzelf, want diep van binnen kent ze haar KRACHT!
Ze gaat voor herstel, voor haar toekomst, haar blijere versie van ZICHZELF!
*Als ik schrijf vrouwen, bedoel ik het vrouwelijke in de vrouw.
We hebben zoveel facetten in ons, zowel mannelijke als vrouwelijke.
Comments