En dan ineens ben je zomaar ruim over de helft van een eeuw; je doet je werk met veel passie en enthousiasme, je interesses zijn divers en je geeft je altijd voor de volle 100%.
Van jou kunnen ze op aan.
Je werkt er nu ondertussen alweer 20 jaar en wie weet komt er een leuk feestmomentje aan om dit samen met je collega’s te vieren!
Klinkt goed hè!
Je krijgt de vraag van je leidinggevende of je morgenmiddag aan het eind van de middag even op kantoor wil komen. ‘Ahh, ze gaat nu vast vragen wat mijn wensen zijn en op welke locatie ik het liefst dit kleine, maar toch leuke feestje wil vieren. Ook de werkgever zal erbij zijn.
Geweldig toch? ‘
Maar dat liep even heel anders en van een feestje was geen sprake.
Integendeel; het was een slecht-nieuws gesprek.
Ze zat verslagen voor zich uit te staren, het drong nog niet helemaal tot haar door.
Ze begreep er niks van: ze deed haar werk altijd naar behoren, zelfs nog meer dan dat. Maar daar dacht haar leidinggevende anders over: zij vond haar niet snel genoeg schakelen, ze kon niet mee in de gedachtegang van haar team en bleef hangen in verouderde protocollen.
Haar flexibiliteit was ook onvoldoende, ondanks dat daar al verschillende keren op gewezen was.
En…ze kon niet omgaan met feedback. Kortom ze wilden van haar af, ze kreeg ontslag!
Ze was net 60 en had geen idee wat nu te doen. Haar zelfvertrouwen kreeg een enorme deuk door dit ontslag. ‘Ben ik wel goed genoeg om nog mee te kunnen met die jonkies? Ik ben ook al over de zestig, soms vergeet ik wel eens iets, het komt natuurlijk door mijn leeftijd.
En al die nieuwigheden op kantoor zijn nou niet echt mijn ding, daar komt het natuurlijk door, het is m’n eigen schuld!
Ik had tijdens die bijscholingen ook beter op moeten letten.
Op mijn leeftijd krijg ik natuurlijk nooit meer een baan, hoe moet dat nu dan verder…’ .
Ze raakte in een fikse depressie en vond zichzelf niet goed genoeg, ze was uitgerangeerd en aan de kant gezet.
Ze melde zich toch maar aan voor een uitkering, ze moest tenslotte brood op de plank krijgen en solliciteerde volop en op alles.
Dit ging allemaal online wat niet haar sterkste punt was, maar de ras-optimist in haar zorgde dat ze het toch fikste!
Ondanks dat, werd ze niet uitgenodigd, ook na de 79ste sollicitatiebrief te hebben verzonden werd ze NIET uitgenodigd.
‘Uw profiel komt niet overeen voor deze functie, u bent te hoog geschoold, u bent te laag geschoold, u hebt te weinig ervaring voor deze functie, deze functie is onder uw niveau, u gaat uzelf vervelen, de vacature is net ingevuld, de vacature past niet binnen uw CV.’
Bla bla bla…
Ze raakte steeds dieper in de put en haar zelfbeeld werd negatiever en negatiever, niks was goed en niemand kon haar uit deze spiraal naar beneden halen.
Ze kwam laat uit bed, zat op de bank te Netflixen, haar huis werd een chaos en ze kwijnde helemaal weg.
Ze werd dikker en dikker en bewoog nauwelijks.
Totdat op een morgen, lang ná haar ontslag te hebben gekregen, ze in de spiegel keek en schrok van wat ze zag…
Ze stapte onder de douche en keek daarna nogmaals in de spiegel.
‘Ik wil mezelf weer terug, ik wil niet meer blijven hangen in oud zeer, maar m’n leven weer oppakken.
Ook wil ik me niet langer meer schuldig voelen.
Ik wil verder met m’n leven en afrekenen met m’n onzekerheden en schuldgevoelens. Maar hoe dan, wie kan me helpen?
IK KAN HET NIET ALLEEN’
En die laatste regel was het krachtigste wat ze het laatste jaar heeft gezegd tegen zichzelf.
Ze erkende haar kwetsbaarheid, haar onmacht en haar verdriet.
Het was een rouwproces wat ruim een jaar geduurd heeft.
Het verlies van haar baan, waarvan ze dacht dat het de kers op de taart van haar leven was.
Het verlies van collega’s.
Het verlies van haar zelfstandigheid!
Ze zocht hulp, ze was er helemaal klaar voor.
Ze zocht hulp, maar wat was er veel aanbod.
Wat moest ze kiezen, wat past het beste bij haar!
Ze wilde geen ellenlange gesprekken waarbij de coach op z’n horloge keek en alweer met de volgende cliënt in gedachten zat.
Ze wilde ook niet dat dit traject maandenlang zou gaan duren.
Ze wilde iets wat op haar lijf geschreven was, wat niet te moeilijk was en waar je ook niet steeds allerlei opdrachten tussendoor moest doen.
Ze zag er nu al tegenop, wat een gedoe allemaal met al die therapieën.
‘Pffftt, ik laat het maar even rusten, ik krijg al stress als ik eraan denk…’ En zo gebeurde het dat ze drie maanden later nog steeds geen stappen had ondernomen, ze het voor zich uit schoof en er ook niks veranderde.
Ze zat nog steeds op de bank, niet in staat de eerste stap naar haar herstel te maken.
Wat ik met dit verhaal wil vertellen?
VERANDERING is eng, is onzeker en schuif je het liefst voor je uit.
Je weet NU wat je hebt, ookal is dat niet fijn, maar niet wat er daarna komt.
‘Ja maar…’ is je eerste ingeving; deze ‘ja maar’ is je overlevingsmechanisme, je duveltje op je schouder, dat stemmetje van binnen die jou tegenhoud.
Je overlevingsmechanisme wil maar één ding: OVERLEVEN, niet doodgaan.
Dat is precies wat deze vrouw in het verhaal aan het doen is: overleven, in cirkeltjes ronddwalen, nog verder de put inzakken.
Allerlei gedachten toelaten die helemaal niet kloppen.
Om te gaan LEVEN zal ze de eerste, moeilijkste stap moeten gaan zetten: dat duveltje op haar schouder een flinke mep verkopen en dat stemmetje in haar hoofd tegenspreken.
Nu de telefoon pakken en direct een afspraak maken!
Want het juiste moment is NU!
En dat is wat ze deed, want dieper zakken kon ze niet…
Waarom het zo’n goed moment was voor haar?
Omdat, wanneer ze op haar diepste punt is, ze er ALLES voor over heeft om te herstellen, weer te worden wie ze ooit was.
De heimwee naar zichzelf dan het grootst is en er 100% OVERGAVE is.
Ze belde me, we zijn in gesprek gegaan en ik voelde dat ze er klaar voor was, dat ik met haar kon werken naar haar herstel.
Dat mijn methode die ik gebruik precies aansloot met haar behoeftes: een traject van 2 maanden waarbij ze resultaatgarantie krijgt, wekelijkse sessies zonder klok ernaast, ontworpen voor het vrouwenbrein en bovenal leuk is om te doen.
We voelden een klik samen en zijn vol vertrouwen het traject ingegaan!
Hoe het nu met haar gaat?
Ze heeft zich om laten scholen en is nu verzorgende bij thuiszorg en heeft een fantastische baan en zit op de juiste plek. Ze heeft haar energie terug, voelt zich weer krachtig en volgt haar hart.
Natuurlijk gebeuren er af en toe dingetjes waarbij ze even een wiebeltje voelt, maar kan nu beter relativeren en is milder naar zichzelf.
Ze kan goed beoordelen of het haar probleem is of dat van die ander.
Als het van haar is lost ze het op, is het van die ander laat ze het ook bij die ander.
Ze heeft ook geleerd dat een emotie ok is, dat ze ernaar mag luisteren, dat die emotie haar iets vertelt. Dat ze daarmee aan de slag kan gaan.
Dat is groei.🧡
